Benim doğduğum yıllarda; insanlar idealleri için ölümü bile göze alırdı. Dürüstlüğün erdem olmadığı,  saygının, hoşgörünün ve emeğin önemli olduğu yıllardı. Anne ve babalarımız dürüstlüğü, saygıyı, sevgiyi öğretirlerdi, paradan önemli olduğunu söylerlerdi bu değerlerin.  O yıllarda aile kavramı da önemliydi, komşulukta, dostlukta. Öğretmenlerimiz kutsaldı bizim için, ailemizden sonra hayatımızdaki en önemli kişilerdi. Minnetle hatırlarım bizim topluma yararlı birer insan olabilmemiz için gösterdiği çabaları. Hiçbir ücret almadan,  ileri ki yıllara hazırlamak için evinde verdiği dersleri. Her yıl oynadığımız piyesleri, folklor oyunlarını, koro çalışmalarımızı. Komşularımız da bir başkaydı o yıllarda. Ayrı gayrı nedir bilinmezdi, hep birlikte neşe içinde yenirdi yemekler, çaylar demlenir, sohbetler edilirdi. Bakkal amcamız vardı, çocukça oyunlarımıza dahil ettiğimiz, yaramazlıklarımıza gülüp…